Historyjŏ Bilba Bojteloka
3 stycznia na całym świecie miłośnicy Tolkiena świętowali 130 rocznicę urodzin pisarza. Z tej okazji grupa Parmadili - jedna z sekcji Śląskiego Klubu Fantastyki zorganizowała specjalne wydarzenie w Katowicach. Oprócz zaprezentowania krótkich scen teatralne Lorda Ya czy konkursu tolkienowskiego zainteresowani mogli uczestniczyć w spotkaniu z gościem specjalnym - Grzegorzem Kulikiem.
- Joch je Grzegorz. Przekłodōm ksiōnżki, pisza artykuły, buduja noczynie do używanio ślōnskij godki we nowych technologijach - mówi o sobie tłumacz.
Grzegorz Kulik zrealizował już wiele literackich projektów. Wśród nich znajdziemy między innymi następujące historie: "Alicyjo we Kraju Dziwōw" ("Alicja w Krainie Czarów"), "Godniŏ Pieśń" ("Opowieść wigilijna"), "Mały Princ" ("Mały Książę") czy "Drach".
Co śląski ma wspólnego ze Śródziemiem? Jeszcze niewiele, ale może mieć dużo. Właśnie powstaje pierwszy przekład "Hobbita". Za tom odpowiada wydawnictwo Silesia Progress. Zakończenie projektu planowane jest na jesień 2022 roku.
Tolkienista z Sosnowca stworzył nowy język dla filmu Netfliksa. Wywiad z Ryszardem Derdzińskim
Co już wiemy?
Śląskim fanom Tolkiena pozostaje czekać na pojawianie się powieści w księgarniach. Wiemy, że tłumacz zdecydował się na przekład części nazw własnych. Jak podał, starał się stosować do instrukcji Tolkiena mówiących o tym, że jeżeli dana nazwa będzie już tłumaczona, powinna pozostać jak najbardziej związana z pierwotnym znaczeniem. W efekcie Bilbo nosi nazwisko Bojtelok, zamiast Tuka mamy Biere, a Pagórek to Kopiec. Natomiast Gandalf, pomimo różnych imion, pod jakimi znany jest w Śródziemiu, pozostanie Gandalfem.
"Hobbit abo tam i nazod"
Dla osób, które nie mogą już doczekać się wydania nowego przekładu historii kompanii Thorina Dębowej Tarczy, przedstawiamy małą próbkę tego, co czeka nas - miejmy nadzieję - już niebawem.
"We jednyj norze pod ziymiōm miyszkoł sie hobbit. Niy we ôszkliwyj, czornyj, mokryj norze, połnyj kōnckōw glizdōw i smrodu, ani we suchyj, guzyj, pioszczystyj norze, co w nij niy ma na czym siednōńć ani jeść. To była hobbicio nora, a to ôznaczo kōmfort.Dźwiyrze miała perfekt ôkrōngłe choćby ôkynko na szifie, pōmalowane na zielōno i ze żōłtōm mosiōnżnōm gałkōm na samym postrzodku, co sie blyszczała. Ôtwiyrały sie do antryja, co bōł jak tunel: moc kōmfortowy tunel bez dymu, ze boazeryjōm na ścianach i ze kachlami i tepichami na zolu społym ze polerowanymi stołkami i siyłōm hokōw na huty i mantle, bo hobbit mioł rod gości. Tunel kryńciōł sie i kryńciōł, i szoł blisko, ale niy cołkym prosto do zbocza wzgōrza – Kopca, jak je nazywali ludzie bez moc mil naôbkoło – i połno małych dźwiyrzi sie z niego ôtwiyrało, nojprzōd z jednyj strōny, a potym z drugij. Do hobbita niy było mowy ô łażyniu na wiyrch: sypialki, łaziynki, pywnice, kōmory (siyła ich), garderoby (ôn mioł cołke izby ino na ôblyczynie), kuchnie, jadalnie, wszyjske były na jednym sztoku i naprowda we tym samym przechodzie. Nojlepsze izby były z lewyj strōny (jak sie wchodzi), bo ino te miały ôkna, głymboko wprawiōne ôkrōngłe ôkna, co idōm na zygrōdka i łōnki za niōm, co schodzōm ku rzyce."
